In De jongen die uit zijn boom kwam laat Leen van den Berg een jongen vertellen hoe de dromen en wensen van zijn beide ouders steeds verder uit elkaar liepen. De vertrouwde boom biedt houvast, maar stilaan moet de jongen de realiteit onder ogen zien en zich aanpassen. De tekst is kernachtig en suggestief. De talrijke aquarellen van Harmen van Straaten vertellen treffend mee het verhaal (Ria De Schepper, de Bond, 23/9/2005)

Lezen is altijd reizen in je hoofd. Voor jonge mensen is het ook op ontdekkingstocht trekken, emoties verkennen, je eigenste binnenste aftasten. In de beste hoeken vindt de jeugdige lezer de verstilde erkenning van zijn diepste gevoelens. Niet zelden groeien de sterkste en mooiste emoties aan de takken van een stamboom.

Emoties kunnen best wel gegeloofwaardig verwerkt in een prentenboek. Dat, bewijst Jaak Dreesen in Oma in de zomerwei  (...) Even sterk en indringend is Leen van den Berg in De jongen die uit zijn boom kwam, over een knaap die de scheiding van zijn ouders ondergaat. Een boom is zijn enige houvast, want tussen het blauwe huis van moeder en het rode huis van vader is hij nergens thuis. Gezeten op een tak blikt hij - met gesloten ogen - terug op wat voorafging. Hij meent zowaar dat hij de schuldige is, en net dan begint het te regenen en schramt hij zijn arm. Hij schudt z'n hoofd leeg, likt z'n wonden en

opent de ogen. En neemt afscheid van zijn boom.

Een teder verhaal over pijn en verzoening in familiale relaties. Pure poëzie.

Alleszeggend wit behendig afwisselend met tekst en beeld, tasten Leen van den Berg en illustrator Harmen van Straaten meesterlijk de grenzen van hun taal af. Met een minimum aan woorden en beelden creëren ze een

oneindig scala aan emoties, en dat vind je slechts in de a1lerbeste boeken.

(Jet Marchau & Klaas Verplancke, 29 maart 2006)

Een jongen zit in een boom en kijkt naar een huis. Hij kan beter kijken met zijn ogen dicht… Zo ziet hij zijn vader en moeder vrolijk dansen door het huis, hij ziet hoe ze het huisje aankleden en plannen maken. Maar de jongen ziet ook hoe zijn ouders van elkaar beginnen te vervreemden. Hij vraagt zich af in hoeverre hij daar schuld aan heeft. Dan doet de jongen zijn ogen weer open en kijkt opnieuw naar het donkere huis. Hij neemt afscheid van de boom en gaat naar een andere straat, naar het blauwe huis van zijn moeder en het rode huis van zijn vader…

Een gevoelig verhaal over een jongen die de scheiding van zijn ouders tracht te verwerken. Hij keert terug naar de plaats waar het allemaal begon, klimt in de boom en kijkt met gesloten ogen naar zijn vroegere huis. Dit wordt in de illustraties zeer bijzonder weergegeven, met witte pagina’s die enerzijds rust inbouwen maar anderzijds de tekst extra laat binnensijpelen, zonder visuele afleiding. De zinnen zijn doordacht neergepend met een zeer suggestieve woordkeuze. De zachte aquarellen beslaan soms een dubbele bladzijde en hebben dan net hetzelfde effect als bij de witte bladzijde: waar de tekst geen tekening behoeft, behoeft de tekening hier geen tekst. Zo werd dit boek een oog- en oorstrelend geheel. Een aanrader, zeker voor kinderen die net hetzelfde hebben doorgemaakt als de jongen in dit verhaal. (Inge Umans, Pluizuit)

‘En ons kind?’ zei moeder. ‘Wat doen we met ons kind?’ ‘Ons kind’ zat in de boom en keek toe … Hij zag liefde groeien tussen zijn ouders, hij zag de mensen komen en gaan (\"En toen waren alle mensen op.\") en hij zag zijn ouders uit elkaar groeien (‘We schilderen ons huis rood,’ zei vader. ‘Ik hou van blauw,’ zei moeder.) en hij zag zichzelf daar midden in. In zijn boom van waaruit hij alles kon aanschouwen. Dan klimt hij uit zijn boom en loopt naar het blauwe huis van moeder en het rode huis van vader (\"Sommige dingen lijken eerst vreemd en dan weer heel gewoon\".). ‘De jongen die uit zijn boom kwam’ is een prachtig geïllustreerd kinderboek. Soms spreken de woorden, soms spreken de prenten, dan weer spreken ze samen in een mooie harmonie van klanken en kleuren. Gevoelig, somber, teder, kwetsbaar … samen roepen ze een heel palet aan emoties op. Dit is een boekje, prachtig om in te bladeren, te lezen, te kijken. Misschien iets te poëtisch en iets te moeilijk af en toe voor de bestemde leeftijd, maar zeker de moeite waard om samen te lezen. (Nele Janssen, Pluizer)